Czynnikami wywołującymi pokrzywkę kontaktową są najczęściej białka lub rzadziej proste związki chemiczne. Wyróżnia się dwie postacie pokrzywki kontaktowej: nieimmunologiczną, spowodowaną stycznością z roślinami (pokrzywa), substancjami pochodzenia zwierzęcego (meduzy, ukwiały, gąsienice, ukąszenia stawonogów) oraz immunologiczną (IgE-zależną), którą wywołują alergeny białkowe owoców (banany, gruszki, brzoskwinie, cytrusy, jabłka), przypraw (curry, kurkuma), roślin (warzywa, konopie, bluszcz, fikus, juka), zwierząt (naskórek, ślina, nasienie, płyn owodniowy), zbóż (żyto, pszenica, jęczmień, owies), enzymy (α-amylaza, glukoamylaza, papaina). Jednym z najważniejszych czynników przyczynowych pokrzywki kontaktowej jest lateks.
Objawy pokrzywki kontaktowej
Zmiany skórne mają charakter silnie swędzących bąbli pokrzywkowych barwy różowoporcelanowej, o różnym kształcie i wielkości. Cechują się szybkim rozwojem, utrzymywaniem się krótko (do 24 godz.), ustępowaniem bez pozostawienia śladu. Pokrzywka kontaktowa ma przeważnie charakter ostry, ale w przypadku powtarzającego się narażenia jej przebieg może być przewlekły lub nawrotowy.
W reakcji o podłożu immunologicznym ze zmianami skórnymi niekiedy współistnieją objawy układowe, takie jak obrzęk naczynioruchowy, astma lub wstrząs anafilaktycznym.
Białkowe zapalenie skóry manifestujące się obecnością zmian wypryskowych wywołane jest tymi samymi czynnikami przyczynowymi co pokrzywka kontaktowa (różne białka pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, najczęściej białka artykułów żywnościowych).
Postępowanie
Diagnostyka w pracowniach alergologicznych lub dermatologicznych z wykonaniem testów skórnych (otwartych, punktowych, naskórkowych), oznaczanie alergenowi swoistych przeciwciał IgE w surowicy.
Odsunięcie od kontaktu z czynnikami przyczynowymi.
Leczenie pokrzywki: zastosowanie ogólne leków antyhistaminowych, niekiedy kortykosteroidów; w przypadku białkowego zapalenia skóry leczenie miejscowe preparatami kortykosteroidowymi.